لاله گون
لغت‌نامه دهخدا
لاله گون . [ ل َ / ل ِ ] (ص مرکب ) مانند لاله . لاله فام . دارای رنگ لاله . سرخ :
درو دشتها شدهمه لاله گون
به دشت و بیابان همی رفت خون .
اگر در نبرد من آید کنون
بپوشانمش جوشن لاله گون .
زمین لاله گون شد هوا نیلگون
برآمد همی موج دریای خون .
به جنبش درآمد دو دریای خون
شد ازموج آن خون زمین لاله گون .
برآنگونه رفتم ز گلزریون
که شد لاله گون آب جیحون ز خون .
رخ لاله گون گشت برسان ماه
چو کافور شد رنگ ریش سیاه .
باغ گردد گل پرست و راغ گردد لاله گون
باد گردد مشگبوی و ابر مرواریدبار.
زنم تیغ چندانکه از جوش خون
رخ قیرگون شب ، کنم لاله گون .
بیمار گشت و زار نگارین من ز درد
چون زعفرانش گشت رخ لعل لاله گون .
جز دیده هیچ دوست ندیدم که سعی کرد
تازعفران گونه ٔ من لاله گون شود.
حسن تو همیشه در فزون باد
رویت همه ساله لاله گون باد.
درو دشتها شدهمه لاله گون
به دشت و بیابان همی رفت خون .
اگر در نبرد من آید کنون
بپوشانمش جوشن لاله گون .
زمین لاله گون شد هوا نیلگون
برآمد همی موج دریای خون .
به جنبش درآمد دو دریای خون
شد ازموج آن خون زمین لاله گون .
برآنگونه رفتم ز گلزریون
که شد لاله گون آب جیحون ز خون .
رخ لاله گون گشت برسان ماه
چو کافور شد رنگ ریش سیاه .
باغ گردد گل پرست و راغ گردد لاله گون
باد گردد مشگبوی و ابر مرواریدبار.
زنم تیغ چندانکه از جوش خون
رخ قیرگون شب ، کنم لاله گون .
بیمار گشت و زار نگارین من ز درد
چون زعفرانش گشت رخ لعل لاله گون .
جز دیده هیچ دوست ندیدم که سعی کرد
تازعفران گونه ٔ من لاله گون شود.
حسن تو همیشه در فزون باد
رویت همه ساله لاله گون باد.