لاله زار
لغت‌نامه دهخدا
لاله زار. [ ل َ / ل ِ ] (اِ مرکب ) جای روئیدن لاله ٔ بسیار. لالستان . لاله ستان :
ز بازان هوا همچو ابر بهار
ز خون تذروان زمین لاله زار.
ز بس خون که شد ریخته بر زمین
یکی لاله زاری شد آن دشت کین .
چه قدش ، چه پیراسته زاد سروی
چه رویش ، چه آراسته لاله زاری .
از کوه تا به کوه بنفشه است و شنبلید
از پشته تابه پشته سمنزار و لاله زار.
از درون رشته تا کهپایه های کرژوان
سبزه از سبزه نبرد لاله زار از لاله زار.
ابر دیبادوز دیبا دوزد اندر بوستان
باد عنبرسوز عنبر سوزد اندر لاله زار.
لاله زاری خوش شکفته پیش برگ یاسمن
چون دهان بسّدین در گوش سیمین گفته راز.
کسی را که فردا بگیرند زارش
چگونه کند شادمان لاله زارش .
در هر دشتی که لاله زاری بوده ست
آن لاله ز خون شهریاری بوده ست .
از خاک و خار و خاره به اردی بهشت ماه
روید بنفشه زار و سمن زار و لاله زار.
زدوده تیغ گهردار رنگ داده به خون
بنفشه زار و سمن زار و لاله زار تو باد.
مرگ شود بلعجب تیغ شود گندنا
کوس شود عندلیب خاک شود لاله زار.
از رزمه رزمه اطلس و از کیسه کیسه سیم
دستم سمن ستان و برم لاله زار کرد.
عرصه ٔ روزگار از خون کشتگان لاله زار شد. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 66).
ز روی او که بُد خرم بهاری
شد آن آتشکده چون لاله زاری .
قصه گویم از صبا مشتاق وار
چون صبا آمد به سوی لاله زار.
ای بی رخ تو چو لاله زارم دیده
گرینده چو ابر نوبهارم دیده .
دی بوستان خرم و صحرا و لاله زار
وز بانگ مرغ در چمن افتاده غلغلی ...
ای خرّم از فروغ رخت لاله زار عمر
باز آ که ریخت بی گل رویت بهار عمر.
شب صحبت غنیمت دان و داد خوشدلی بستان
که مهتابی دل افروزست و طرف لاله زاری خوش .
ز بازان هوا همچو ابر بهار
ز خون تذروان زمین لاله زار.
ز بس خون که شد ریخته بر زمین
یکی لاله زاری شد آن دشت کین .
چه قدش ، چه پیراسته زاد سروی
چه رویش ، چه آراسته لاله زاری .
از کوه تا به کوه بنفشه است و شنبلید
از پشته تابه پشته سمنزار و لاله زار.
از درون رشته تا کهپایه های کرژوان
سبزه از سبزه نبرد لاله زار از لاله زار.
ابر دیبادوز دیبا دوزد اندر بوستان
باد عنبرسوز عنبر سوزد اندر لاله زار.
لاله زاری خوش شکفته پیش برگ یاسمن
چون دهان بسّدین در گوش سیمین گفته راز.
کسی را که فردا بگیرند زارش
چگونه کند شادمان لاله زارش .
در هر دشتی که لاله زاری بوده ست
آن لاله ز خون شهریاری بوده ست .
از خاک و خار و خاره به اردی بهشت ماه
روید بنفشه زار و سمن زار و لاله زار.
زدوده تیغ گهردار رنگ داده به خون
بنفشه زار و سمن زار و لاله زار تو باد.
مرگ شود بلعجب تیغ شود گندنا
کوس شود عندلیب خاک شود لاله زار.
از رزمه رزمه اطلس و از کیسه کیسه سیم
دستم سمن ستان و برم لاله زار کرد.
عرصه ٔ روزگار از خون کشتگان لاله زار شد. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 66).
ز روی او که بُد خرم بهاری
شد آن آتشکده چون لاله زاری .
قصه گویم از صبا مشتاق وار
چون صبا آمد به سوی لاله زار.
ای بی رخ تو چو لاله زارم دیده
گرینده چو ابر نوبهارم دیده .
دی بوستان خرم و صحرا و لاله زار
وز بانگ مرغ در چمن افتاده غلغلی ...
ای خرّم از فروغ رخت لاله زار عمر
باز آ که ریخت بی گل رویت بهار عمر.
شب صحبت غنیمت دان و داد خوشدلی بستان
که مهتابی دل افروزست و طرف لاله زاری خوش .