لالا

لغت‌نامه دهخدا

لالا. (از ع ، ص ) (این کلمه ٔ لألأ عربی است و در فارسی بتخفیف لالا و همیشه صفت لؤلؤ آید). درخشنده . تابنده . (برهان ). رخشان . تابان . رجوع به لألأ شود :
همی تا در شب تاری ستاره تابد از گردون
چو بر دیبای فیروزه فشانی لؤلؤ لالا.

فرخی .

تا همی خاک زمین بیضه ٔ عنبر ندهد
تا همی سنگ زمین لؤلؤ لالا نشود.

منوچهری .

نار ماند به یکی سفرکک دیبا
آستر دیبه ٔ زرد ابره ٔ آن حمرا
سفره پر مرجان توبرتو و تا برتا
دل هر مرجان چون لؤلؤ کی لالا.

منوچهری .

صورت خوب و رخ لالای او
هست چنان ماه دو پنج و چهار.

منوچهری .

نه هر سنگی شود در که یکی یاقوت رمانی
نه گردد در صدف هر قطره باران لؤلؤ لالا.

قطران .

دریای سخنها سخن خوب خدایست
پر گوهر و با قیمت و پر لؤلؤ لالا.

ناصرخسرو.

قطره ٔ باران صدف را لؤلؤ لالا شود.

ناصرخسرو.

در درج عقیق او پدید آمد
از خنده دو رشته لؤلؤ لالا.

مسعودسعد.

روز از ما بگریخت شب چو در ما آویخت
لؤلؤ لالا ریخت زیر نیلی طبقو.

سوزنی .

هر شب برای طرف کمرهای خادمانش
دریای چرخ لؤلؤ لالا برافکند.

خاقانی .

دریای سینه موج زند ز آب آتشین
تا پیش کعبه لؤلؤی لالا برآورم .

خاقانی .

چوتنها ماند ماه سرو بالا
فشاند از نرگسان لولوی لالا.

نظامی .

از آن قطره لولوی لالا کند
وزین صورتی سرو بالا کند.

سعدی .

طارم اخضر از عکس چمن حمرا گشت
بس که از طرف چمن لولوی لالا برخاست .

سعدی .

سرو از قدت اندازه ٔ بالا برده
بحر از دهنت لولوی لالا برده .

سعدی .