لابة
لغت‌نامه دهخدا
لابة. [ ب َ ] (اِخ ) موضعی است . (منتهی الارب ). عامربن طفیل گوید :
و نحن جلبنا الخیل من بطن لابة
فجئن یبارین الاعنة سمّها.
شهری است به حدود نوبه نزدیک تر (از ناحیت سودان ) و مردمانی دزدندو درویش و همه برهنه و از همه ٔ ناحیت سودان مردمان این لابة مذمومتر باشند. (حدود العالم ).
و نحن جلبنا الخیل من بطن لابة
فجئن یبارین الاعنة سمّها.
شهری است به حدود نوبه نزدیک تر (از ناحیت سودان ) و مردمانی دزدندو درویش و همه برهنه و از همه ٔ ناحیت سودان مردمان این لابة مذمومتر باشند. (حدود العالم ).