قفا خوردن
لغت‌نامه دهخدا
قفا خوردن . [ ق َ خوَرْ / خُرْ دَ ] (مص مرکب ) پی گردنی خوردن . پس گردنی خوردن . ضرب دیدن . آسیب دیدن :
گدائی که از پادشه خواست دخت
قفا خورد و سودای بیهوده پخت .
از آن تیره دل مردصافی درون
قفا خورد و سر برنکرد از سکون .
دگر هرکه بربط گرفتی به کف
قفا خوردی از دست مردم چو دف .
به خردی بخورد از بزرگان قفا
خدا دادش اندر بزرگی صفا.
قفا خورند و ملامت کشند و خوش باشند
شب فراق به امّید بامدادوصال .
گدائی که از پادشه خواست دخت
قفا خورد و سودای بیهوده پخت .
از آن تیره دل مردصافی درون
قفا خورد و سر برنکرد از سکون .
دگر هرکه بربط گرفتی به کف
قفا خوردی از دست مردم چو دف .
به خردی بخورد از بزرگان قفا
خدا دادش اندر بزرگی صفا.
قفا خورند و ملامت کشند و خوش باشند
شب فراق به امّید بامدادوصال .