فروآسودن
لغت‌نامه دهخدا
فروآسودن . [ ف ُ دَ ] (مص مرکب ) آسودن . برآسودن . استراحت کردن :
در آن دیر کهن فرزانه شاپور
فروآسود کز ره بود رنجور.
|| خفتن . بخواب رفتن :
زمین در سر کشیده چتر شاهی
فروآسوده یکسر مرغ و ماهی .
رج__وع به آسودن شود.
در آن دیر کهن فرزانه شاپور
فروآسود کز ره بود رنجور.
|| خفتن . بخواب رفتن :
زمین در سر کشیده چتر شاهی
فروآسوده یکسر مرغ و ماهی .
رج__وع به آسودن شود.