غریب نواز
لغت‌نامه دهخدا
غریب نواز. [ غ َ ن َ ] (نف مرکب ) نوازنده ٔ مردمان درویش و مسافر و بینوا. (ناظم الاطباء). آنکه غریب رابنوازد. غریب پرور. غریب دوست . غریب پرست :
ادب مگیر و فصاحت مگیر و شعر مگیر
نه من غریبم و شاه جهان غریب نواز.
با غریبان رنجدیده بساز
تا فلک خواندت غریب نواز.
گفت با کرد کای غریب نواز
از غریبان بسی کشیدی ناز.
ادب مگیر و فصاحت مگیر و شعر مگیر
نه من غریبم و شاه جهان غریب نواز.
با غریبان رنجدیده بساز
تا فلک خواندت غریب نواز.
گفت با کرد کای غریب نواز
از غریبان بسی کشیدی ناز.