عیطلغتنامه دهخداعیط. [ طِ ] (ع صوت ) آواز جوانان چابک و سبک ، چون همدیگر را آوازکنند. یا کلمه ای است که وقت مستی و بازی و چیرگی بدان بانگ کنند و خروشند. (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). و آن مبنی بر کسر می باشد. (از اقرب الموارد).