طپانچه
لغت‌نامه دهخدا
طپانچه . [ طَ چ َ / چ ِ ] (اِ) طبانچه . اصلش تپانچه است . سیلی . چک . طپنچه . لطمة. زخم با کف دست . توگوشی . بناغوشی . بناگوشی (در تداول گناباد). طماچه :
خان بزاری و بخواری بازگشت
از طپانچه لعل کرده روی و ران .
گشت بناخن چو پیرهنش مرا روی
شد ز طپانچه مرا چو معجر او بر.
نرگس او شد ز دیده همچو نیلوفر در آب
وز طپانچه دو رخ من رنگ نیلوفر گرفت .
از طپانچه گشته رخسارش چو نار و پس بر او
قطره های اشک بر چون دانه های ناردان .
خان بزاری و بخواری بازگشت
از طپانچه لعل کرده روی و ران .
گشت بناخن چو پیرهنش مرا روی
شد ز طپانچه مرا چو معجر او بر.
نرگس او شد ز دیده همچو نیلوفر در آب
وز طپانچه دو رخ من رنگ نیلوفر گرفت .
از طپانچه گشته رخسارش چو نار و پس بر او
قطره های اشک بر چون دانه های ناردان .