طلحة

طلحة. [ طَ ح َ ] (اِخ ) ابن مصرف بن عمروبن کعب ، مکنی به ابوعبداﷲ و بقولی ابومحمد. تابعی و قاری اهل کوفه بود و بر وی قرائت قرآن کردندی . چون روزافزونی قارئین بدید مکروه داشت و بنزد اعمش شد و نزد وی قرائت آغاز کرد، مردمان نیز روی به اعمش نهادند و طلحة رافروگذاردند. طلحه گروهی از صحابه را درک کرد و از انس و عبداﷲبن الزبیر استماع حدیث کرد. وی با قراء کوفه در روزگار حج به جماجم بیرون شد و پس از آن بسال 112 هَ . ق . درگذشت . (از صفةالصفوه ج 3 ص 53 و 54).