ضیاءالدین

ضیاءالدین . [ ئُدْ دی ] (اِخ ) المارانی ، ابوعمرو، عثمان بن عیسی بن درباس المارانی ، الکردی . ضیاءالدین ، در عصر خویش از اعلم شافعیین در فقه بود. نسبتش به بنی ماران مردج (نزدیک موصل ) رسد. در اربل نشو و نما یافت و از آنجا بدمشق و سپس مصر شد و قضای غربیه بدو تفویض کردندو سپس سلطان صلاح الدین شغل قضای دیار مصر را در 566 هَ . ق . بدو داد و از آن پس به تدریس پرداخت و گوشه گرفت تا آنگاه که بقاهره درگذشت (602 هَ . ق .). از کتب وی : «الاستقصاء لمذاهب الفقهاء» نزدیک بیست مجلد و«شرح اللمع» در اصول فقه . (الاعلام زرکلی ج 2 ص 630).