صومعه دار
لغت‌نامه دهخدا
صومعه دار. [ ص َ / صُو م َ ع َ / ع ِ ](نف مرکب ) دارنده ٔ صومعه . راهب . رهبان :
تنهاروی ز صومعه داران شهر قدس
گه گه کند بزاویه ٔ خاکیان مقام .
حافظ بکوی میکده دایم بصدق دل
چون صوفیان صومعه دار از صفا رود.
نقدها را بود آیا که عیاری گیرند
تا همه صومعه داران پی کاری گیرند.
تنهاروی ز صومعه داران شهر قدس
گه گه کند بزاویه ٔ خاکیان مقام .
حافظ بکوی میکده دایم بصدق دل
چون صوفیان صومعه دار از صفا رود.
نقدها را بود آیا که عیاری گیرند
تا همه صومعه داران پی کاری گیرند.