شکفاندن
لغت‌نامه دهخدا
شکفاندن . [ ش ِ ک ُ دَ ] (مص ) شکوفانیدن . شکوفا ساختن . شکوفان کردن . به شکوفه آوردن . شکفانیدن . شکفته ساختن :
ز بوی خلق تو بر موضع شتاب و درنگ
گل و سمن شکفاند بهار آتش و آب .
روضه ٔ معرفت را تازه میگرداند و درخت شوق را بشکفاند. (نوروزنامه ).
چو بنگرم به رخ چون گل شکفته ٔ او
ز طبع گل شکفانم به گلستان سخن .
تا او نخواهد صبا پرده ٔ گل نشکفاند. (سعدی گلستان ).
- زیغال شکفاندن ؛ به خنده و خروش آوردن قدح :
شکفت لاله تو زیغال بشکفان که همی
ز پیش لاله به کف برنهاده به زیغال .
رجوع به زیغال شود.
ز بوی خلق تو بر موضع شتاب و درنگ
گل و سمن شکفاند بهار آتش و آب .
روضه ٔ معرفت را تازه میگرداند و درخت شوق را بشکفاند. (نوروزنامه ).
چو بنگرم به رخ چون گل شکفته ٔ او
ز طبع گل شکفانم به گلستان سخن .
تا او نخواهد صبا پرده ٔ گل نشکفاند. (سعدی گلستان ).
- زیغال شکفاندن ؛ به خنده و خروش آوردن قدح :
شکفت لاله تو زیغال بشکفان که همی
ز پیش لاله به کف برنهاده به زیغال .
رجوع به زیغال شود.