شکر گفتن
لغت‌نامه دهخدا
شکر گفتن . [ ش ُ گ ُ ت َ ](مص مرکب ) سپاس و ثنا گفتن . تشکر کردن :
گر بازرفتنم سوی تبریز اجازتست
شکر که گویم از کرم پاشاه ری .
شکر انعام پادشا گفتن
نتوان کآن ورای غایتهاست .
سلیمی که یک چند نالان نخفت
خداوند را شکر صحت نگفت .
جزای آنکه نگفتیم شکر روز وصال
شب فراق نخفتیم لاجرم ز خیال .
گر به هر مویی زبانی باشدت
شکر یک نعمت نگویی از هزار.
وه که گر من بازبینم روی یار خویش را
تا قیامت شکر گویم کردگار خویش را.
خدای را به تو فضلی که در جهان داده
کدام شکر توان گفت در مقابل آن .
چه شکر گویمت ای باد بامداد وصال
که بوستان امیدم بخواست پژمردن .
شکر ایزد بر آن همی گویم
که درین فترت و تقلب کار.
منم که دیده به دیدار دوست کردم باز
چه شکر گویمت ای کارساز بنده نواز.
و رجوع به شکرگو و شکرگزار شود.
گر بازرفتنم سوی تبریز اجازتست
شکر که گویم از کرم پاشاه ری .
شکر انعام پادشا گفتن
نتوان کآن ورای غایتهاست .
سلیمی که یک چند نالان نخفت
خداوند را شکر صحت نگفت .
جزای آنکه نگفتیم شکر روز وصال
شب فراق نخفتیم لاجرم ز خیال .
گر به هر مویی زبانی باشدت
شکر یک نعمت نگویی از هزار.
وه که گر من بازبینم روی یار خویش را
تا قیامت شکر گویم کردگار خویش را.
خدای را به تو فضلی که در جهان داده
کدام شکر توان گفت در مقابل آن .
چه شکر گویمت ای باد بامداد وصال
که بوستان امیدم بخواست پژمردن .
شکر ایزد بر آن همی گویم
که درین فترت و تقلب کار.
منم که دیده به دیدار دوست کردم باز
چه شکر گویمت ای کارساز بنده نواز.
و رجوع به شکرگو و شکرگزار شود.