شکر خاییدن
لغتنامه دهخدا
شکر خاییدن . [ ش َ ک َ دَ ] (مص مرکب ) شکر خوردن . || کنایه از شیرین کام شدن . (یادداشت مؤلف ) :
تا همی خوانی تو اشعارش همی خایی شکر
تا همی گویی تو ابیاتش همی بویی سمن .
و رجوع به شکرخا و شکرخای و شکرخایی شود.
تا همی خوانی تو اشعارش همی خایی شکر
تا همی گویی تو ابیاتش همی بویی سمن .
و رجوع به شکرخا و شکرخای و شکرخایی شود.