شور نشستن
لغت‌نامه دهخدا
شور نشستن . [ ن ِ ش َ ت َ ] (مص مرکب ) خاموش شدن فتنه :
در جهان از نظر عدل تو بنشیند شور
وز جهان هیبت شمشیر تو بنشاند شر.
- شور فرونشستن ؛ خاموش شدن نایره ٔ آشوب . خوابیدن فتنه :
شور جهان به حشمت خواجه فرونشست
در هر دلی نشاط بیفزود و غم بکاست .
در جهان از نظر عدل تو بنشیند شور
وز جهان هیبت شمشیر تو بنشاند شر.
- شور فرونشستن ؛ خاموش شدن نایره ٔ آشوب . خوابیدن فتنه :
شور جهان به حشمت خواجه فرونشست
در هر دلی نشاط بیفزود و غم بکاست .