شفروه ای

شفروه ای . [ ش َ ف َرْ وَ ] (اِخ ) شرف الدین شفروه یا شفروه ای . از شاعران اواخر قرن ششم هجری و از ستایشگران سلجوقیان بود. دیوان او حاوی 8000 بیت است . از آثار او رساله ای را یاد کرده اند که در مقابل «اطباق الذهب » زمخشری مشتمل بر پند و موعظه و شرح حالات اصناف خلایق نوشته است . (فرهنگ فارسی معین ). از اشعار اوست :
ای جمالت راحت هر سوخته
در هوایت مرغ جان پرسوخته
رشک حسنت شاهدان خلد را
بر کنار حوض کوثر سوخته
آتش عشقت فتاده در جهان
رخت درویش و توانگر سوخته
آه سرپوشیده ٔ هر نیمشب
آسمان را هفت چادر سوخته
عشق چون عود است و دل مجمر ولیک
عود آسوده ست و مجمر سوخته .

(از آتشکده ٔ آذر چ علمی ص 182).

و رجوع به فرهنگ سخنوران (ماده شرف شفروه ٔ اصفهانی ) و مآخذ مندرج در آن شود.