سپیده دمان
لغت‌نامه دهخدا
سپیده دمان . [ س َ / س ِ دَ / دِ دَ ] (اِ مرکب ، ق مرکب ) به وقت سپیده دم . به وقت سپیده ٔ صبح :
دژآگهی که به بیشه درون سپیده دمان
ز بیم شنّه ٔ او شیر بفکند چنگال .
بمژده ز رستم هم اندر زمان
هیونی بیامد سپیده دمان .
چنین تا سپیده دمان بر دمید
شب تیره گون دامن اندرکشید.
کنون سپیده دمان فاخته ز شاخ چنار
چو عاشقان غمین برکشد خروش و فغان .
چنین هر شب از دور پیدا شود
سپیده دمان باز دریا شود.
سپیده دمان کز سپهر کبود
رسانیده خورشید شه را درود.
دژآگهی که به بیشه درون سپیده دمان
ز بیم شنّه ٔ او شیر بفکند چنگال .
بمژده ز رستم هم اندر زمان
هیونی بیامد سپیده دمان .
چنین تا سپیده دمان بر دمید
شب تیره گون دامن اندرکشید.
کنون سپیده دمان فاخته ز شاخ چنار
چو عاشقان غمین برکشد خروش و فغان .
چنین هر شب از دور پیدا شود
سپیده دمان باز دریا شود.
سپیده دمان کز سپهر کبود
رسانیده خورشید شه را درود.