سماطین
لغتنامه دهخدا
سماطین . [ س ِ طَ ] (ع اِ) تثنیه ٔ سماط، دورویه . دو رسته از درختان و مردم . (از غیاث ) (آنندراج ) :
دورویه سماطین آراسته
نشینندگان جمله برخاسته .
رجوع به سماط و سماطان شود.
دورویه سماطین آراسته
نشینندگان جمله برخاسته .
رجوع به سماط و سماطان شود.