سما
لغت‌نامه دهخدا
سما. [ س َ ] (ع اِ) در میان فارسی زبانان با حذف همزه به معنی آسمان آمده :
آب رونده به نشیب و فراز
ابر شتابنده بسوی سماست .
نام بزرگ امام زمانست از این مثل
من از زمین چو زهره بدو بر سماشدم .
چون بخندی خبر دهد دهنت
کز سما اختران همی ریزد.
عشر ادب خوانده ز سبع سما
عذر قدم خواسته از انبیا.
یکدهان نالان شدی سوی شما
های و هویی در فکنده در سما.
سیر بیرونی است فعل و قول ما
سیر باطن هست بالای سما.
رجوع به سماء شود. || اسم . || نام و نشان و علامت . (ناظم الاطباء).
آب رونده به نشیب و فراز
ابر شتابنده بسوی سماست .
نام بزرگ امام زمانست از این مثل
من از زمین چو زهره بدو بر سماشدم .
چون بخندی خبر دهد دهنت
کز سما اختران همی ریزد.
عشر ادب خوانده ز سبع سما
عذر قدم خواسته از انبیا.
یکدهان نالان شدی سوی شما
های و هویی در فکنده در سما.
سیر بیرونی است فعل و قول ما
سیر باطن هست بالای سما.
رجوع به سماء شود. || اسم . || نام و نشان و علامت . (ناظم الاطباء).