سرائی
لغت‌نامه دهخدا
سرائی . [ س َ ] (ص نسبی ، اِ) منسوب به سراء. غلام مخصوص خدمت سرا :
همی تا بود در سرای بزرگان
چو سیمین بتان لعبتان سرائی .
هرگز بکجا روی نهاد این شه عالم
با حاشیه ٔ خویش وغلامان سرائی .
پیغامها دادی سلطان او را بسرائیان در هر بابی . (تاریخ بیهقی ).
خرامان همه بر یمین و یسار
سرائی پس و پشت وی ده هزار.
نه دیر دیدند اورا سرائیان ملک
به پالهنگ کشان پیش خسرو ایران .
جنیبت کش وشاقان سرائی
روانه صدصد از هر سو جدائی .
دورویه گرد تخت پادشائیش
کشیده صف غلامان سرائیش .
کعبه چه کنی با حجرالاسود و زمزم
ها عارض و زلف ولب ترکان سرائی .
رجوع به غلام و غلام سرا شود.
همی تا بود در سرای بزرگان
چو سیمین بتان لعبتان سرائی .
هرگز بکجا روی نهاد این شه عالم
با حاشیه ٔ خویش وغلامان سرائی .
پیغامها دادی سلطان او را بسرائیان در هر بابی . (تاریخ بیهقی ).
خرامان همه بر یمین و یسار
سرائی پس و پشت وی ده هزار.
نه دیر دیدند اورا سرائیان ملک
به پالهنگ کشان پیش خسرو ایران .
جنیبت کش وشاقان سرائی
روانه صدصد از هر سو جدائی .
دورویه گرد تخت پادشائیش
کشیده صف غلامان سرائیش .
کعبه چه کنی با حجرالاسود و زمزم
ها عارض و زلف ولب ترکان سرائی .
رجوع به غلام و غلام سرا شود.