سر خویش گرفتن
لغت‌نامه دهخدا
سر خویش گرفتن . [ س َ رِ خوی / خیش ْ گ ِ رِ ت َ ] (مص مرکب ) کنایه از بدر رفتن . (رشیدی ). کنایه از بدر رفتن و راه خانه گرفتن . (آنندراج ). سَرِ خود گرفتن . براه خود رفتن . پی کار خود رفتن . به خود پرداختن . به هوای خویش رفتن :
پدر گفتش اکنون سر خویش گیر
هر آن ره که میبایدت پیش گیر.
ترا زنده خواهم که مانی بجای
سر خویشتن گیر وایدر مپای .
عتیبةبن موسی سر خویش گرفت و رفت . (تاریخ سیستان ). چون خونی از سلطان بدیشان رسد همه سر خویش گیرند و با جانب سلطان ایستند. (کتاب النقض ص 384).
وگرنه تازه ٔ خود پیش گیرم
سر خویش و سرای خویش گیرم .
تو نیز اگر توانی سر خویش گیر و راه مجانبت در پیش . (گلستان سعدی ).
برو زین سپس گو سر خویش گیر
تعنت مزن جای دیگر بمیر.
یکی هاتف انداخت در گوش پیر
که بی حاصلی رو سر خویش گیر.
پدر گفتش اکنون سر خویش گیر
هر آن ره که میبایدت پیش گیر.
ترا زنده خواهم که مانی بجای
سر خویشتن گیر وایدر مپای .
عتیبةبن موسی سر خویش گرفت و رفت . (تاریخ سیستان ). چون خونی از سلطان بدیشان رسد همه سر خویش گیرند و با جانب سلطان ایستند. (کتاب النقض ص 384).
وگرنه تازه ٔ خود پیش گیرم
سر خویش و سرای خویش گیرم .
تو نیز اگر توانی سر خویش گیر و راه مجانبت در پیش . (گلستان سعدی ).
برو زین سپس گو سر خویش گیر
تعنت مزن جای دیگر بمیر.
یکی هاتف انداخت در گوش پیر
که بی حاصلی رو سر خویش گیر.