ره بریدن
لغت‌نامه دهخدا
ره بریدن . [ رَه ْ ب ُ دَ ] (مص مرکب ) راه بریدن . راهزنی کردن . دزدی کردن . (یادداشت مؤلف ). || راهی شدن . عازم شدن . ره نوردیدن . رفتن :
از پشت چار لاشه فرود آمده چو عقل
برهفت مرکبان فلک ره بریده ایم .
|| طی کردن راه :
گر در طلبم رهی بریدی
ای من رهی ات که رنج دیدی .
و رجوع به راه بریدن شود.
از پشت چار لاشه فرود آمده چو عقل
برهفت مرکبان فلک ره بریده ایم .
|| طی کردن راه :
گر در طلبم رهی بریدی
ای من رهی ات که رنج دیدی .
و رجوع به راه بریدن شود.