رنج برده
لغت‌نامه دهخدا
رنج برده . [ رَ ب ُ دَ / دِ ] (ن مف مرکب ) مشقت و محنت دیده . زحمت کشیده . صدمه و آسیب دیده . سختی و تعب آزموده :
چنین گفت رستم که ای مهتران
جهان دیده و رنج برده سران .
- رنج نابرده ؛ زحمت نکشیده . مشقت و تعب ندیده . سختی و محنت نیازموده :
چرا اسب در خوید بگذاشتی
بر رنج نابرده برداشتی .
- نابرده رنج . رجوع به ترکیب قبل شود :
به رنج اندر است ای خردمند گنج
نیابد کسی گنج ، نابرده رنج .
نابرده رنج گنج میسر نمی شود
مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد.
چنین گفت رستم که ای مهتران
جهان دیده و رنج برده سران .
- رنج نابرده ؛ زحمت نکشیده . مشقت و تعب ندیده . سختی و محنت نیازموده :
چرا اسب در خوید بگذاشتی
بر رنج نابرده برداشتی .
- نابرده رنج . رجوع به ترکیب قبل شود :
به رنج اندر است ای خردمند گنج
نیابد کسی گنج ، نابرده رنج .
نابرده رنج گنج میسر نمی شود
مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد.