دوپیکری
لغت‌نامه دهخدا
دوپیکری . [ دُ پ َ / پ ِ ک َ ] (حامص مرکب )صفت و حالت دوپیکر. دویی . نفاق . جدایی :
چون من توام این دوپیکری چیست
چون هر دو یکی است داوری چیست .
|| جوزا بودن . صفت و حالت برج دوپیکر داشتن :
در بر تیغ حصرمی زاده جنابه چون عنب
برده جناب از آسمان کرده همه دوپیکری .
جوزا کمر دورویه بسته
بر تخت دوپیکری نشسته .
چون من توام این دوپیکری چیست
چون هر دو یکی است داوری چیست .
|| جوزا بودن . صفت و حالت برج دوپیکر داشتن :
در بر تیغ حصرمی زاده جنابه چون عنب
برده جناب از آسمان کرده همه دوپیکری .
جوزا کمر دورویه بسته
بر تخت دوپیکری نشسته .