دوتویی
لغت‌نامه دهخدا
دوتویی . [ دُ ] (حامص مرکب ) صفت و حالت دوتو. دوتو بودن . دولایی و دوتایی . انحنا و خمیدگی .لایی منضم به لای دیگر. (یادداشت مؤلف ) :
بدنها همه در دوتویی زره
زنخها همه در دوتایی لثام .
|| (ص نسبی ، اِ مرکب ) دوتایی . نوعی جامه است :
دوزم به جبه خرمی پار و پیرهن
امسال از دوتویی پیرار می کنم .
با قبای دوتویی و چمته
همچو اهل نفاق باشد یار.
نگیرند ازین جمله با خویشتن
دوتویی و یکتایی پیرهن .
ای که یکتاییت از زیر دوتویی بمی است
این چنین زیر و بمی برد ز ما صبر و قرار.
بدنها همه در دوتویی زره
زنخها همه در دوتایی لثام .
|| (ص نسبی ، اِ مرکب ) دوتایی . نوعی جامه است :
دوزم به جبه خرمی پار و پیرهن
امسال از دوتویی پیرار می کنم .
با قبای دوتویی و چمته
همچو اهل نفاق باشد یار.
نگیرند ازین جمله با خویشتن
دوتویی و یکتایی پیرهن .
ای که یکتاییت از زیر دوتویی بمی است
این چنین زیر و بمی برد ز ما صبر و قرار.