دندان فکندن

دندان فکندن . [ دَ ف َ / ف ِ ک َ دَ ] (مص مرکب ) دندان ریختن :
چو تیغ او شکند شیر شرزه را چنگال
چو تیر او فکند پیل مست را دندان .

امیرمعزی (از آنندراج ).

|| فروریختن دندان (از ترس ) :
ماهی چرخ بفکند دندان
از نهنگ زبانور تیغش .

خاقانی .