دامنکشان
لغت‌نامه دهخدا
دامنکشان . [ م َ ک َ ] (اِ مرکب ) ج ِ دامنکش . || خرامندگان بناز :
یکنفس ای خواجه ٔدامنکشان
آستنی بر همه عالم فشان .
دامن مکش ز صحبت ایشان که در بهشت
دامنکشان سندس خضرند وعبقری .
دامنکشان حسن دلاویز را چه غم
کاشفتگان حسن گریبان دریده اند.
بسی نیز بودی که دامنکشان
بسروقت من آمدندی خوشان .
رجوع به دامن کش شود.
یکنفس ای خواجه ٔدامنکشان
آستنی بر همه عالم فشان .
دامن مکش ز صحبت ایشان که در بهشت
دامنکشان سندس خضرند وعبقری .
دامنکشان حسن دلاویز را چه غم
کاشفتگان حسن گریبان دریده اند.
بسی نیز بودی که دامنکشان
بسروقت من آمدندی خوشان .
رجوع به دامن کش شود.