دارات
لغتنامه دهخدا
دارات . (اِ) کرّ و فَرّ و شأن وشوکت . دار و گیر. (برهان ) (انجمن آرا) :
بدرود که پیش ملکان در صف محشر
دارات نمودی چو علی در صف صفین .
رجوع به داراب شود.
بدرود که پیش ملکان در صف محشر
دارات نمودی چو علی در صف صفین .
رجوع به داراب شود.