خوشرو
لغت‌نامه دهخدا
خوشرو. [ خوَش ْ / خُش ْ رَ / رُو ] (نف مرکب ) ستورنیک رونده . ستور نیک گام . (ناظم الاطباء) :
مرکبان دارم خوشرو که به راهم بکشند
دلبران دارم خوشرو که بدیشان نگرم .
ره بر و شخ شکن و شاددل و تیزعنان
خوشرو و سخت سم و پاک تن و جنگ آغاز.
بارداری چون فلک خوشرو مه و خور در شکم
وز دوسو چون مشرقین او را دو زندان دیده اند.
سمندر چو پروانه آتشروست
ولیک این کهن لنگ و آن خوشروست .
این بادپای خوشرو تازی نژاد فضل
تا چند گاه باشد بر آخور حمیر.
|| مطیع. غیرحرون . غیرسرکش : معلوم شود که اگرچه کره ٔ پارسیم حرون است مرکب تازیم خوشرو است . (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ).
مرکبان دارم خوشرو که به راهم بکشند
دلبران دارم خوشرو که بدیشان نگرم .
ره بر و شخ شکن و شاددل و تیزعنان
خوشرو و سخت سم و پاک تن و جنگ آغاز.
بارداری چون فلک خوشرو مه و خور در شکم
وز دوسو چون مشرقین او را دو زندان دیده اند.
سمندر چو پروانه آتشروست
ولیک این کهن لنگ و آن خوشروست .
این بادپای خوشرو تازی نژاد فضل
تا چند گاه باشد بر آخور حمیر.
|| مطیع. غیرحرون . غیرسرکش : معلوم شود که اگرچه کره ٔ پارسیم حرون است مرکب تازیم خوشرو است . (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ).