خوان پایه
لغت‌نامه دهخدا
خوان پایه . [ خوا / خا ی َ / ی ِ ] (اِ مرکب ) دستار خوان را گویند. (برهان قاطع). || سفره ٔ دراز. (ناظم الاطباء). سفره . || زلة. نواله :
پشت دست از ستم چرخ بدندان خوردم
که ز خوان پایه ٔ غم قوت دگر می نرسد.
عیسی از چرخ فرودآید و ادریس ز خلد
کاین دو را زله ز خوان پایه ٔطه بینند.
پیش خوانپایه ٔ سلیمانی
سخن سور گرم تازه فرست .
رجوع به خوان شود.
پشت دست از ستم چرخ بدندان خوردم
که ز خوان پایه ٔ غم قوت دگر می نرسد.
عیسی از چرخ فرودآید و ادریس ز خلد
کاین دو را زله ز خوان پایه ٔطه بینند.
پیش خوانپایه ٔ سلیمانی
سخن سور گرم تازه فرست .
رجوع به خوان شود.