خلیل
لغت‌نامه دهخدا
خلیل . [ خ َ ] (ع اِ) دوست . رفیق . یار. (از منتهی الارب ). ج ، اخلاء، خلان :
لیک اﷲ اﷲ ای قوم خلیل
تا نباشد خوردتان فرزند پیل .
حریف عهد مودت شکست و من نشکستم
خلیل بیخ ارادت برید و من نبریدم .
|| سوراخ نافذکرده . || دل . (دهار) (از منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ). || بینی . (از منتهی الارب ).
لیک اﷲ اﷲ ای قوم خلیل
تا نباشد خوردتان فرزند پیل .
حریف عهد مودت شکست و من نشکستم
خلیل بیخ ارادت برید و من نبریدم .
|| سوراخ نافذکرده . || دل . (دهار) (از منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ). || بینی . (از منتهی الارب ).