خراباتی
لغت‌نامه دهخدا
خراباتی .[ خ َ ] (ص نسبی ) کسی که در خرابات و می خانه تردد کند و اهل خرابات باشد. (از ناظم الاطباء) :
خراباتیان را صلایی زنم .
چون خراباتی نباشد زاهدی
کش به شب از درد آید شاهدی .
گمان بردم که طفلانند ز پیری من سخن گفتم
مرا پیری خراباتی جوابی داد مردانه .
من خراباتیم و عاشق و دیوانه و مست
بیشتر زین چه حکایت بکند غمازم .
من خراباتیم و باده پرست
در خرابات مغان بیخود و مست .
خراباتی شدن از خود جدایی است
خودی کفر است اگر خود پارسایی است .
خراباتیان را صلایی زنم .
چون خراباتی نباشد زاهدی
کش به شب از درد آید شاهدی .
گمان بردم که طفلانند ز پیری من سخن گفتم
مرا پیری خراباتی جوابی داد مردانه .
من خراباتیم و عاشق و دیوانه و مست
بیشتر زین چه حکایت بکند غمازم .
من خراباتیم و باده پرست
در خرابات مغان بیخود و مست .
خراباتی شدن از خود جدایی است
خودی کفر است اگر خود پارسایی است .