خایه ٔ زرین
لغت‌نامه دهخدا
خایه ٔ زرین . [ ی َ / ی ِ ی ِ زَرْ ری ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) کنایه از آفتاب است . (ناظم الاطباء) :
زاده ٔ خاطر بیار کز دل شب زاد صبح
کرد درین سبز طشت خایه ٔ زرین غراب .
چو گردون سر طشت سیمین گشاد
غراب سیه خایه زرین نهاد.
|| کنایه از ستاره است :
آن خایه های زرین از سقف نیم خایه
سیماب شد چو بر زد سیماب آتشین سر.
زاده ٔ خاطر بیار کز دل شب زاد صبح
کرد درین سبز طشت خایه ٔ زرین غراب .
چو گردون سر طشت سیمین گشاد
غراب سیه خایه زرین نهاد.
|| کنایه از ستاره است :
آن خایه های زرین از سقف نیم خایه
سیماب شد چو بر زد سیماب آتشین سر.