حاطه ا
لغت‌نامه دهخدا
حاطه ا. [ طَ هُل ْ لاه ] (ع جمله ٔ فعلیه ٔ دعایی ) خداوند او را نگاه دارد. حاطهم اﷲ؛ خداوند ایشان را نگاه دارد :
این لشکر منصور ترا حاطهم اﷲ
بر شه ره پیروزی پیوسته گذر باد.
هرچه رفته ست از عطیتهای ایشان تاکنون
حاطه اﷲ زو بیک احسان مفرد میرود.
لشکرت حاطهم اللَّه چو پی خصم روند
بخدا گر رهشان سد سکندر گیرد.
این لشکر منصور ترا حاطهم اﷲ
بر شه ره پیروزی پیوسته گذر باد.
هرچه رفته ست از عطیتهای ایشان تاکنون
حاطه اﷲ زو بیک احسان مفرد میرود.
لشکرت حاطهم اللَّه چو پی خصم روند
بخدا گر رهشان سد سکندر گیرد.