حارث
لغتنامه دهخدا
حارث . [ رِ ] (اِخ ) ابن حاطب بن حارث بن معمربن حبیب بن وهب بن حذافةبن جمح القرشی الجمحی . صحابی است و از پیغمبر (ص ) روایت دارد و روایت او را ابوداودو نسائی ضبط کرده اند و در نص حدیث او آمده است که «عهد الینا رسول اﷲ صلی اﷲ علیه و آله و سلم » بنابراین ابن حبان که وی را در زمره ٔ تابعین شمرده مشتبه است .چنانکه ابن عبدالبر و زهری می آورند پدر حارث بحبشه هجرت کرده و حارث و برادر او محمد در حبشه زاده اند و حارث از محمد بزرگ تر است و از گفته ٔ مصعب چنین بر می آید که تولد حارث پیش از هجرت بحبشه و مولد محمد در آنجا بوده است . مصعب زبیری گوید که حارث عامل مروان بر مدینه ونیز عامل پسر او، عبدالملک بمکه بود و حسین ابن حارث و جز او از وی روایت کنند. رجوع بکتاب الاستیعاب چ حیدرآباد ج 1 ص 109 و کتاب الاصابة چ مصر سنه ٔ 1323 ج 1 ص 289، شود.