حارث
لغتنامه دهخدا
حارث . [ رِ ] (اِخ )ابن سوید التمیمی مکنی به ابوعایشه . از تابعین و محدثینی است که گویند جاهلیت را درک کرده و بقول ابن عیینة از بزرگان اصحاب عمروبن مسعود است و از او روایت کند و از علی (ع ) نیز روایت دارد ابراهیم تیمی و اشعث بن ابی الشعثاء و گروهی دیگر از او روایت کنند. وفات حارث در اواخر زمان خلافت عبداﷲبن الزبیر یعنی سنه ٔ 72 هَ . ق . بوده است . رجوع به کتاب الاصابة چ مصر سنه 1323 ج 2 ص 54 و به عیون الاخبار ج 1 ص 324 شود.