حارث
لغتنامه دهخدا
حارث . [ رِ ] (اِخ ) ابن لقیط النخعی . محدث است و از عمر روایت دارد و پسر او حنش از وی روایت کند. حارث زمان پیغمبر(ص ) را دریافته است و ابن سعد گوید حارث جنگ قادسیه را شاهد بود و ابن خیثمة بنقل از ابی نعیم آرد که حنش بن حارث گفت از پدر خود شنیدم که گفت : «لما قدمنا من الیمن فنزلناالمدینة، خرج الینا عمربن الخطاب فطاف فی النخع ونظر الیهم ». رجوع به کتاب الاصابة چ مصر 1323 شود.