جان ستانی
لغت‌نامه دهخدا
جان ستانی . [ س ِ ] (حامص مرکب ) جان گیری . روان گیری . عمل آنکه یا آنچه جان را می ستاند :
پسندی و همداستانی کنی
که جانداری و جان ستانی کنی .
پس از مرگ من مهربانی کنند
ز دشمن بکین جان ستانی کنند.
مرا گر دل دهی در جان ستانی
عبادت لازمست و بنده ملزوم .
پسندی و همداستانی کنی
که جانداری و جان ستانی کنی .
پس از مرگ من مهربانی کنند
ز دشمن بکین جان ستانی کنند.
مرا گر دل دهی در جان ستانی
عبادت لازمست و بنده ملزوم .