جان آفرین
لغت‌نامه دهخدا
جان آفرین . [ ف َ ] (اِخ ) روان آفرین . خالق روح . (ناظم الاطباء). آفریننده ٔ جان . (آنندراج ). خالق . آفریدگار. خدا :
یکی گنج بخشید بر هر کسی
بجان آفرین کرد پوزش بسی .
تهمتن به نیروی جان آفرین
بکوشید بسیار با درد و کین .
بدو گفت یزدان جان آفرین
ترا ایدر آورد از ایران زمین .
شیر نر تنها بود هر جا و خوکان جفت جفت
ما همه جفتیم و فرد است ایزد جان آفرین .
که آن جان آفرین داننده ٔ راز
ندارد در خدائی هیچ انباز.
بنام خداوند جان آفرین
حکیم سخن در زبان آفرین .
وصال حضرت جان آفرین مبارکباد
که دیر و زود فراق اوفتد در این اوصال .
بجان آفرین جان شیرین سپرد.
لعل ترا ایزد از جوهر جان آفرید
باد هزار آفرین بر تو ز جان آفرین .
- جان بجان آفرین تسلیم کردن ؛ مردن .
یکی گنج بخشید بر هر کسی
بجان آفرین کرد پوزش بسی .
تهمتن به نیروی جان آفرین
بکوشید بسیار با درد و کین .
بدو گفت یزدان جان آفرین
ترا ایدر آورد از ایران زمین .
شیر نر تنها بود هر جا و خوکان جفت جفت
ما همه جفتیم و فرد است ایزد جان آفرین .
که آن جان آفرین داننده ٔ راز
ندارد در خدائی هیچ انباز.
بنام خداوند جان آفرین
حکیم سخن در زبان آفرین .
وصال حضرت جان آفرین مبارکباد
که دیر و زود فراق اوفتد در این اوصال .
بجان آفرین جان شیرین سپرد.
لعل ترا ایزد از جوهر جان آفرید
باد هزار آفرین بر تو ز جان آفرین .
- جان بجان آفرین تسلیم کردن ؛ مردن .