ثناگر

ثناگر. [ ث َ گ َ ] (ص مرکب ) مدّاح . ستایشگر :
لبش پر ز خنده دلش پر ز کام
سپهرش ثناگر ستاره غلام .

فردوسی .

مردی باشم ثناگر و شاعر
بندی باشد محل و مقدارم !

مسعودسعد.

خلقی ثناگرند مرا در هجای او
بر خود زبان خلق ثناگر همی کنم .

سوزنی .