توبه ده

توبه ده . [ ت َ / تُو ب َ / ب ِ دِه ْ ] (نف مرکب ) توبه دهنده . آنکه گناهکار را از تکرار گناه بازدارد :
الفت ده هجران و وصال است صبوری
مخموری می توبه ده و توبه شکن شد.

نظیری (از آنندراج ).