تهی ماندن

تهی ماندن . [ ت َ / ت ِ / ت ُ دَ ] (مص مرکب ) کنایه از محروم ماندن . (آنندراج ). خالی شدن . خالی ماندن . عاری گشتن :
هست ز مغز آن سرت ای منگله
همچو زوش مانده تهی کشکله .

رودکی .

میان جوان را نبد آگهی
بماند از هنر دست رستم تهی .

فردوسی .

چو شد گردش روز هرمز بپای
تهی ماند آن تخت فرخنده جای .

فردوسی .

زآنکه زینها خود تهی ماند بهشت
ور به تنگی هست همچون چشم میم .

ناصرخسرو.

بدانست خضر از سر آگهی
که اسکندر از چشم ماندتهی .

نظامی (از آنندراج ).

|| خالی کردن . خلوت کردن :
سپهبد ز مردم تهی ماند جای
فرستاده برجست خندان بپای .

اسدی .

رجوع به تهی و دیگر ترکیبهای آن شود.