تندخویی
لغت‌نامه دهخدا
تندخویی . [ ت ُ ] (حامص مرکب ) تیزمزاجی و سرکشی و درشتی . (ناظم الاطباء) :
نبینی عیب خود در تندخویی
بدینسان عیب من تا چند گویی ؟
عجب ناید ز خوبان تندخویی
چنان کز مهر گردون کینه جویی .
با اینهمه جور و تندخویی
نازت بکشم که خوبرویی .
اگرچه رسم خوبان تندخوییست
چه باشد گربسازد با غمینی ؟
رجوع به تند و دیگر ترکیبهای آن و تندخو شود.
نبینی عیب خود در تندخویی
بدینسان عیب من تا چند گویی ؟
عجب ناید ز خوبان تندخویی
چنان کز مهر گردون کینه جویی .
با اینهمه جور و تندخویی
نازت بکشم که خوبرویی .
اگرچه رسم خوبان تندخوییست
چه باشد گربسازد با غمینی ؟
رجوع به تند و دیگر ترکیبهای آن و تندخو شود.