تبانی
لغتنامه دهخدا
تبانی . [ ت ُب ْ با ] (اِخ ) حسین بن احمدبن علی بن محمدبن یعقوب الواسطی مکنی به ابوعبداﷲ معروف به ابن تبان که از وی ابومسعود احمدبن محمدبن علی بن عبداﷲ النحلی (کذا) الرازی الحافظ روایت کرده است . (انساب سمعانی ورق 103). رجوع به تاج العروس ج 9 صص 152-153 شود.