بیهشی
لغت‌نامه دهخدا
بیهشی . [ هَُ ] (حامص مرکب ) بیهوشی . رجوع به هش و هوش و بیهش و بیهوشی شود. || بیخردی . بی رایی . بی تدبیری :
فرستاده ٔ شهریاران کشی
ز بیدانشی باشد و بیهشی .
|| مدهوشی . هوش ازدست دادگی . ازخودرفتگی :
فروبرده مستان سر از بیهشی
برآورده آواز خنیاگران .
مبادا بهشیاری و بیهشی
کسی را ز فرمان او فرمشی .
چنان کان ددان در خروش آمدند
از آن بیهشی باز هوش آمدند.
از آن بیهشی چون بهوش آمدند
چه بود آنک ازو در خروش آمدند.
- خواب بیهشی ؛ خواب غفلت و بیخبری :
چشمت از خواب بیهشی بگشا
خویشتن را بجوی و اندریاب .
- داروی بیهشی ؛ دارویی که بدان مردم را بیهوش کنند :
کسی کو خورد داروی بیهشی
نباید گزیدن جز از خامشی .
- قدح بیهشی ؛ کنایه از قدح شراب :
آدمی هوشمند عیش نداند ز فکر
ساقی مجلس بیار آن قدح بیهشی .
رجوع به بیهوشی شود.
فرستاده ٔ شهریاران کشی
ز بیدانشی باشد و بیهشی .
|| مدهوشی . هوش ازدست دادگی . ازخودرفتگی :
فروبرده مستان سر از بیهشی
برآورده آواز خنیاگران .
مبادا بهشیاری و بیهشی
کسی را ز فرمان او فرمشی .
چنان کان ددان در خروش آمدند
از آن بیهشی باز هوش آمدند.
از آن بیهشی چون بهوش آمدند
چه بود آنک ازو در خروش آمدند.
- خواب بیهشی ؛ خواب غفلت و بیخبری :
چشمت از خواب بیهشی بگشا
خویشتن را بجوی و اندریاب .
- داروی بیهشی ؛ دارویی که بدان مردم را بیهوش کنند :
کسی کو خورد داروی بیهشی
نباید گزیدن جز از خامشی .
- قدح بیهشی ؛ کنایه از قدح شراب :
آدمی هوشمند عیش نداند ز فکر
ساقی مجلس بیار آن قدح بیهشی .
رجوع به بیهوشی شود.