بی یبصر
لغت‌نامه دهخدا
بی یبصر. [ ی ُ ص ِ ] (ع جمله ٔ فعلیه ) (از: ب + ی متکلم + یبصر، فعل مفرد مضارع ) به من می بیند. به وسیله ٔ من می بیند :
رو که بی یسمع و بی یبصر تویی
سر تویی چه جای صاحب سر تویی .
مأخوذ است از حدیث «و مایزال عبدی یتقرب الی بالنوافل حتی احبه فاذا احببته کنت سمعه الذی یسمع به و بصره الذی یبصر به ». (احادیث مثنوی فروزانفر ص 18 و 19).
رو که بی یسمع و بی یبصر تویی
سر تویی چه جای صاحب سر تویی .
مأخوذ است از حدیث «و مایزال عبدی یتقرب الی بالنوافل حتی احبه فاذا احببته کنت سمعه الذی یسمع به و بصره الذی یبصر به ». (احادیث مثنوی فروزانفر ص 18 و 19).