بهشت برین
لغت‌نامه دهخدا
بهشت برین . [ ب ِ هَِ ت ِ ب َ ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) فردوس برین . بهشت . جنت :
دل سام شد چون بهشت برین
بر آن پاک فرزند کرد آفرین .
یکی چون بهشت برین شهر دید
که از خرمی نزد او بهر دید.
دو کوثر بر آن دوکف دست اوست
بهشت برین را بود کوثری .
دل سام شد چون بهشت برین
بر آن پاک فرزند کرد آفرین .
یکی چون بهشت برین شهر دید
که از خرمی نزد او بهر دید.
دو کوثر بر آن دوکف دست اوست
بهشت برین را بود کوثری .