بنیت
لغت‌نامه دهخدا
بنیت . [ ب ِ ی َ ] (ع اِ) بنیة. بنیه . نهاد و آفرینش چیزی . فطرت . (فرهنگ فارسی معین ) :
بنیاد فضل و بنیت فضل است و پشت فضل
وز پشت فضل باز شه شرق یادگار.
که بنیت آدمی چون آوندی ضعیف است . (کلیله و دمنه ).
اول فکرآخر آمد در عمل
بنیت عالم چنان دان در ازل .
رجوع به بنیة شود. || بنا. (فرهنگ فارسی معین ).
بنیاد فضل و بنیت فضل است و پشت فضل
وز پشت فضل باز شه شرق یادگار.
که بنیت آدمی چون آوندی ضعیف است . (کلیله و دمنه ).
اول فکرآخر آمد در عمل
بنیت عالم چنان دان در ازل .
رجوع به بنیة شود. || بنا. (فرهنگ فارسی معین ).