بن و بار
لغت‌نامه دهخدا
بن و بار. [ ب ُ ن ُ ] (ترکیب عطفی ، اِ مرکب ) از بیخ و بن .
- از بن و بار ؛ از بیخ و بن . از اصل و بنیاد :
خبر نداردکاندر دلم اثر نکند
اگر جهان همه تیمار گردد از بن و بار.
عطار به کلبه در با عود همی گفت
کاصل تو چه چیز است و چه چیزی ز بن و بار.
میر گرت یک قدح شراب فروریخت
چون که تو از دین برون شدی ز بن و بار.
- از بن و بار ؛ از بیخ و بن . از اصل و بنیاد :
خبر نداردکاندر دلم اثر نکند
اگر جهان همه تیمار گردد از بن و بار.
عطار به کلبه در با عود همی گفت
کاصل تو چه چیز است و چه چیزی ز بن و بار.
میر گرت یک قدح شراب فروریخت
چون که تو از دین برون شدی ز بن و بار.